To hell with good intentions

Κάποιος έγραψε σε ένα site…”οι flaming lips είναι καλύτεροι των pink floyd” και έπειτα οι πύλες της κόλασης άνοιξαν και τον κατάπιαν μέσα σε ένα λεκτικό χείμαρο προσβολών. Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν ο ίδιος έγραφε απλά “οι flaming lips μου αρέσουν περισσοτερο από τους pink floyd”.

Είμαστε το αποτέλεσμα του συνόλου των επιλογών που έχουμε κάνει στην ζωή μας. Τα ρούχα που φοράμε, η μουσική που ακούμε, οι ταινίες που βλέπουμε, οι φίλοι και οι ερωτικοί σύντροφοι που διαλέγουμε, οι χώροι στους οποίους διασκεδάζουμε. Επιλογές συνειδητές ή υποσυνείδητες που μας χαρακτηρίζουν και συνθέτουν την προσωπικότητα μας. Οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Σε αυτούς που πιστεύουν πως οι επιλογές που έχουν κάνει είναι οι καλύτερες και σε αυτούς που πιστεύουν πως επιλογές που έχουν κάνει, μπορεί να μην είναι απαραίτητα οι καλύτερες, αλλά είναι αυτές που τους ταιριάζουν περισσότερο.
Κάποιος που ανήκει στην δεύτερη κατηγορία, μπορεί να έχει ως αγαπημένο του συγκρότημα τους these new puritans και να μην τον ενδιαφέρει αν αυτοί συγκαταλέγονται στα καλύτερα συγκροτήματα του κόσμου. Βασικά χέστηκε αν είναι το καλύτερο συγκρότημα του κόσμου. Κάποιος που ανήκει στην πρώτη κατηγορία, υποστηρίζει πως οι mars volta είναι το καλύτερο το συγκρότημα του κόσμου και για αυτό το λόγο τους έχει επιλέξει ή ακόμα χειρότερα, πως οι mars volta είναι το καλύτερο συγκρότημα του κόσμου επείδη εκείνος τους έχει επιλέξει.

Στην πραγματικότητα οι δύο αυτές κατηγορίες είναι ανύπαρκτες. Οι άνθρωποι χωρίζονται, σε αυτούς που πιστεύουν πως είναι οι επιλογές τους και σε αυτούς που πιστεύουν πως πέρα από το ιδεατό προφίλ τους, υπάρχει κάτι πολύ πιο ουσιαστικό, που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί από το φαγητό που τρώνε και την μουσική που ακούνε. Άλλωστε πως είναι δυνατόν να χαρακτηριζόμαστε από τις επιλογές μας. Μια έρευνα που είχε γίνει παλιότερα, είχε αναδείξει ως καταλληλότερο πρωθυπουργό της Αγγλίας τον Χίτλερ. Ο κόσμος είχε να επιλέξει και να ψηφίσει ανάμεσα σε ανώνυμες προσωπικότητες βάσει των χαρακτηριστικών/επιλογών τους. Χορτοφάγος, θρησκευόμενος, δεν καπνίζει, δεν πίνει αλκοόλ, δεν βρίζει. Κάπως έτσι ήταν του προφίλ του πολύ αγαπητού στον κόσμο Χίτλερ και φυσικά βγήκε πρώτος με μεγάλη διαφορά από τον βρωμόστομο και αλκοολικό Τσόρτσιλ.

Δεν είμαστε τα ρούχα που φοράμε, το ποτό που πίνουμε, οι ιδέες που ξεσηκώνουμε από κάποιο βιβλίο(το fight club ας πούμε), το κόμμα που ψηφίζουμε ή η άρνηση να ψηφίσουμε, η μουσική που ακούμε ή η μουσική που σιχαινόμαστε. Δεν είμαστε οι φίλοι μας, ούτε οι γκόμενες/οί μας. Δεν είμαστε οι γονείς μας, οι θείοι μας τα ξαδέρφια μας. Δεν είμαστε το προφίλ μας στο myspace, στο facebook ή το twitter. Δεν είμαστε καν το blog μας. Δυστυχώς είναι πολλοί αυτοί που στέκονται κάτω από την σκιά της τέχνης των άλλων. Καπηλεύονται τις ιδέες και τις σκέψεις των άλλων. Παράσιτα που δανείζονται την ευφυΐα του Kubrick, του Philip K. Dick, των Tool και την προσδίδουν στον εαυτό τους, βασιζόμενοι στο γεγονός ότι γνωρίζουν το έργο τους. Άνθρωποι οι οποίοι υπολείπονται ευφυΐας και προσωπικότητας και κυκλοφορούν σαν φαντάσματα στο διαδίκτυο έτοιμοι να κηρύξουν το λόγο του θεού, τον δικό τους δηλαδή. Ο αιώνιος φασισμός της ηλιθιότητας.

my love is bigger than your love
we take more drugs than a touring funk band
sing it
my love is bigger than your love
sing it
my love is bigger than your love
sing it
my band is better than you band
we’ve got more songs than a song convention
sing it
my love is bigger than your love
sing it
my love is bigger than your love
sing IT