Ποτέ δεν αντιλαμβάνομαι τον ερχομό της, είπε και συνέχισε να κοιτάει τον εαυτό του στον καθρέφτη.
Το άγγιγμα της είναι ανεπαίσθητο και διακριτικό, ακριβώς όπως το τσίμπημα του κουνουπιού. Όλοι αντιλαμβάνονται την μολυσμένη πληγή όταν είναι πλέον αργά.
Κοιτάζω το πρόσωπο μου στον καθρέφτη, όλα μοιάζουν να είναι φυσιολογικά, όλα βρίσκονται στην σωστή τους θέση. Η εικόνα μου όπως την αντιλαμβάνεσαι τόσα χρόνια και όμως έχω την αίσθηση πως κάτι δεν πάει καλά, καθόλου καλά. Αυτή είναι η πρώτη ένδειξη της παρουσίας της, ο προσωπικός της χαιρετισμός.
Έβρεξε το πρόσωπο του και συνέχισε το παραλήρημα καθώς σκούπιζε το πρόσωπο του.
Έπειτα αρχίζουν να παρουσιάζονται τα πιο εμφανή σημάδια, αυτά που δεν μπορείς να αγνοήσεις, αυτά που δεν μπορείς να αποδόσεις στην φαντασία.
Την βλέπω πίσω από τα μάτια μου, σαν παλλόμενο καρκίνωμα που εξαπλώνεται με μεγάλη ταχύτητα.
Την αισθάνομαι να σέρνεται στο δέρμα του κεφαλιού μου, σαν παρέλαση χιλιάδων εντόμων που εξορμούν με λύσσα προς τον σβέρκο και έπειτα στην πλάτη μου.
Εισχωρεί στην στοματική μου κοιλότητα, μετατρέπει το σάλιο μου σε σκουριά, η οποία θα οδηγηθεί έπειτα σε ένα σιδερένιο στομάχι που μοιάζει έτοιμο να εκραγεί.
Χωρίς καμία προσπάθεια, θα φτάσει σε όλα μου τα ζωτικά όργανα και θα αφήσει για το τέλος την καρδιά.
Νιώθεις τις αρτηρίες να πάλλονται καθώς το αίμα χτυπάει με δύναμη τα τοιχώματα τους, παράγοντας ένα θόρυβο που μοιάζει με εκείνον που δημιουργεί ένα, φουσκωμένο από την βροχή, ποτάμι.
Σταγόνες ιδρώτα που διασχίζουν το σώμα μου, αφήνοντας πίσω τους ένα κολλώδες ίχνος που καίει το δέρμα μου.
Έπειτα σιωπή, το πρόσωπο μου στο καθρέφτη, η εικόνα του όπως την αντιλαμβάνομαι τόσα χρόνια. Τίποτα δεν νιώθεις πως έχει αλλάξει, τίποτα δεν έχει αλλάξει, μόνο το είδωλο.
Την νιώθω να εισβάλλει με θράσος μέσα στα αυτιά μου και να μου τραγουδάει τα πιο λυπημένα τραγούδια.
Της λέω με πείσμα πως η μουσική δεν είναι ποτέ θλιμμένη, οι άνθρωποι είναι. Εκείνη με αγκαλιάζει και με φιλάει στα χείλη. Μου λέει πως έχω δίκιο.
Thanx to Raggedy and Soul Auctioneer
or
Scars & Bruises 