Head full of stars pt.3

Είχε αφήσει πίσω του τα σύνορα ή τουλάχιστον έτσι πίστευε. Στην έρημο πρέπει να είσαι πολύ παρατηρητικός για να προσέξεις τις αλλαγές του τοπίου. Είχε περάσει μια ολόκληρη εβδομάδα στην έρημο chihuahuan καταναλώνοντας πεγιοτ. Η διαύγεια που είχε αποκτήσει από την εμπειρία αυτή, ήταν καλύτερος οδηγός από την διαδρομή που είχε χαράξει στον τσαλακωμένο χάρτη του. Ένιωθε όμως κουρασμένος, σχεδόν καταβεβλημένος. Σταμάτησε για να πιει μια γουλιά νερό και έπειτα συνέχισε με κουρασμένο βήμα. Είχε αρχίσει να νιώθει νευρικότητα. Μια εβδομάδα στην έρημο δεν είχε φοβηθεί τίποτα. Είχε κοιμηθεί ακούγοντας φίδια να σέρνονται γύρω του, είχε νιώσει το ανάλαφρο περπάτημα σκορπιών στο δέρμα του. Δεν είχε γίνει ένα με την φύση, ποτέ του δεν πίστεψε όλες αυτές τις χίπικες μαλακίες. Η επίδραση του πεγιοτ στον οργανισμό του είχε σαν αποτέλεσμα, την μείωση των συνηθισμένων αντανακλαστικών του αντιδράσεων. Τα πλάσματα τις ερήμου δεν μπορούσαν να αντιληφθούν κάποιο είδος απειλής από αυτόν. Ήταν σαν να είχε φορέσει ένα αόρατο προστατευτικό μανδύα. Ένας μανδύας που δεν θα μπορούσε να τον προστατέψει από τα πλάσματα της περιοχής στην οποία βρισκόταν αυτή την στιγμή. Συνοριοφύλακες, έμποροι ναρκωτικών και λαθρομετανάστες έκαναν συχνά πυκνά την εμφάνιση τους σε εκείνο το κατά τα άλλο έρημο τοπίο. Χαμογέλασε με την ειρωνεία της κατάστασης και κοίταξε για άλλη μια φορά την πυξίδα του. Ένιωθε την ερημιά να τον καταπίνει, ένιωθε κουρασμένος όσο ποτέ άλλοτε. Για πρώτη φορά αντιλήφθηκε στον αέρα της ερήμου υγρασία, κάτι που το πρόσωπο του υποδέχτηκε με ευλάβεια. Εκτός και αν το μυαλό του είχε αρχίσει να του παίζει παιχνίδια, εκτός και αν το μυαλό του δεν είχε σταματήσει να του παίζει παιχνίδια εδώ και μέρες. Επαναλάμβανε όλες του τις σκέψεις στον εαυτό του, σαν να προσπαθούσε να επιβεβαιώσει την λογικότητα τους. Η τελευταία σκέψη θα τον τρόμαζε πολύ περισσότερο, αν δεν έβλεπε τον μακρινό να ορίζοντα να ακουμπάει σε κάτι που έμοιαζε με τεράστιο ασημένιο φίδι. Είχε πλέον φτάσει πολύ κοντά στον αυτοκινητόδρομο.
Δεν είχε καμία διάθεση να περιμένει για κάποιο αυτοκίνητο. Με την εμφάνιση που είχε και την καχυποψία που βασίλευε σε αυτή την περιοχή, κανένας δεν θα διακινδύνευε να τον πάρει μαζί του. Κοίταξε πάλι τον χάρτη του και διαπίστωσε πως λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα υπήρχε μια μικρή πόλη. Το μόνο που ήθελε, ήταν να κρυφτεί από τον αδίστακτο ήλιο και να ξεκουραστεί. Πείνα δεν ένιωθε ακόμα. Προσπάθησε να συγκεντρώσει όλες του τις δυνάμεις και επιτάχυνε το βήμα του. Γνωρίζοντας πως η παγωνιά της ερήμου θα ήταν το οριστικό χτύπημα στον ήδη κουρασμένο του οργανισμό, ήθελε να φτάσει στην πόλη πριν νυχτώσει. Είχε μείνει έκπληκτος με την φυσική του κατάσταση, καθώς ένιωθε τα πόδια του να καταπίνουν τα χιλιόμετρα. Έτσι τουλάχιστον προσπαθούσε να εμψυχώσει τον εαυτό του, πνίγοντας ένα ανομολόγητο κακό προαίσθημα. Η διασταύρωση δεν είχε καμία ταμπέλα ή πινακίδα. Δεν υπήρχε καμία ένδειξη που να προδίδει την ύπαρξη της μικρής πόλης. Κοίταξε για άλλη μια φορά τον χάρτη του και με τρόμο διαπίστωσε πως δεν ήταν παρά ένα λευκό χαρτί με μουντζούρες και σημειώσεις σε κάποια άγνωστη γλώσσα. Κοίταξε γύρω του σαν χαμένος. Το κουρασμένο του μυαλό δεν μπορούσε να αναλύσει την κατάσταση και επιπλέον δεν είχε καμία εμπιστοσύνη πια σε αυτό. Σκέφτηκε όλες τις επιλογές που είχε, καθώς έβλεπε τον ήλιο να χάνεται αργά και σταθερά από τον ορίζοντα. Ένιωθε την γρήγορη πτώση της θερμοκρασίας να απειλεί την εξαντλημένη του ύπαρξη. Οι επιλογές του δεν ήταν και πολλές. Ακολούθησε τον χωματόδρομο και ευχήθηκε σιωπηλά όλα αυτά να είναι ένα κακό τριπ. Τίποτα δεν μπορούσε όμως να τον προετοιμάσει γι’ αυτό. Κανένα τριπ δεν θα μπορούσε να είχε τοποθετήσει ένα παλιό κινηματογράφο στην μέση του πουθενά.